چکیده:

 جابر بن عبدالله انصاری در تاریخ صدر اسلام از نقش و جایگاه بالایی برخوردار بود. او به‌عنوان یکی از صحابه پیامبر (ص) از نوجوانی با دین اسلام آشنا شد. جابر پس از شهادت پدرش در نبرد احد، در بیشتر غزوات پیامبر (ص) شرکت کرد. از او گزارش‌هایی از آن جنگ‌ها نقل شده است. گرایش فکری او همسو با خط و مشی پیامبر (ص) بود. نام او جزو اولین کسانی که به‌طرف امیرالمؤمنین برگشتند ذکر شده است. درباره نقش او در رویدادهای زمان خلفا از جمله نبردهای ردّه و فتوحات، اطلاعات چندانی در دست نیست. وی در این مدت، بیشتر مشغول علم و علم‌آموزی شد. جابر با اهل‌بیت پیامبر (ص) ارتباط خوبی داشت و آنان نیز متقابلاً برای او احترام زیادی قائل بودند. با خلافت امیرالمؤمنین (ع) او در تحولات آن عصر از جمله در سه جنگی که در دوران امام علی (ع) اتفاق افتاد، آن حضرت را همراهی کرد. از این تاریخ تا پس از حادثه عاشورا اطلاعات زیادی از وی موجود نیست. او اولین کسی بود که به زیارت قبر امام حسین (ع) رفت. جابر با امام سجاد (ع) نیز روابط حسنه‌ای داشت. همچنین او از طرف پیامبر (ص) مأمور بود که سلام رسول خدا (ص) را به امام باقر (ع) برساند و این مأموریت را انجام داد. جابر با بنی‌امیه رابطه خوبی نداشت. از این‌رو مورد بی‌مهری آنان واقع شد. جابر بن عبدالله به علت علاقه زیاد به یادگیری از همان ابتدا که با پیامبر (ص) آشنا شد هرگاه حدیثی از حضرت می‌شنید، یا حفظ می‌کرد و یا آن را مکتوب می‌کرد لذا بعد از رحلت پیامبر در مدینه حلقه درسی داشت و اهل فتوا بود. مورخان و محدثان او را مکثر در حدیث و حافظ سنت نبوی دانسته‌اند. معرفی این‌گونه شخصیت‌ها می‌تواند الگوی خوبی برای مسلمانان به‌ویژه پیروان خط پیامبر (ص) و اهل‌بیت (ع) باشد؛ و بخشی از سیره و سنت نبوی را روشن نماید. روش تحقیق در این پایان‌نامه، روش توصیفی تحلیلی مبتنی بر داده‌های کتاب‌های موجود است.

نوشتن دیدگاه