حقیقت استعاذه

نویسنده:محمد رضا اظهری،

بخشی از مقاله:

"لطیفه اولی گفتن اعوذ بالله عروج است از خلق به خالق و از ممکن به واجب و طریق شناخت این نکته آن است که احتیاج مخلوق دلیل است بر وجود حق عزیز غنی قادر، پس اعوذ اشاره است به این احتیاج تام که اگر آن نمی‌بود استعاذه بی‌فایده بود و به الله اشاره به غنای تام حق، پس گفتن اعوذ اقرار است از بنده بر خود به فقر و احتیاج، و گفتن بالله اعتراف است به قدرت حق غنی بر تحصیل کل خیرات و دفع همه آفات و به آنکه غیر حضرت او نیست و بنده در وقت مشاهده این حالت بی‌شک از خود و از جمیع ماسوای حق می‌گریزد، در این گریز به سر کریمه: «ففروا الی الله» 47 رسیده بدان می‌آویزد و این حالت در این گفتن اعوذ بالله حاصل می‌گردد و چون بنده در این حالت به مرتبه غیبت از خلق و استغراق در نور جلال حق واصل شد به معنی‌«قل الله ثم درهم» 48 رسیده می‌گوید:اعوذ بالله استعاذه مثال فرمان حق تعالی است و بر هر امری اجری عظیم متفرع است و مقدار مبالغه که در قرآن به جهت تسبیح از لفظ مصدر چون‌«سبحان ربک 49 »و ماضی چون‌«سبح لله 50 »و امر چون‌«سبح اسم ربک 51 »وارد است به همان دستور به استعاذه نیز آمده چون‌معاذ الله 52 »و «انی عذت بربی 53 »و«اعوذ بالله 54 »و«فاستعذ بالله 55 »و در ضمن این معنی سر کلی است استعاذه دعایی است به اجابت مقرون و در احقاق آورده که استعاذه از دعوات مسجابه است و هرگاه از روی ضراعت و مسکنت باشد عنایت الهیه مقتضی قبول آن است چنان‌که مادر مریم چون‌«انی اعیذها 56 »گفت اجابت‌«فتقبلها ربها 57 »شیند."

کلید واژه ها: استعاذه ، شیطان ، شر ، جن ، حق ، خدا ، اعوذ بالله ، وسوسه ، قرآن ، فعل

نوشتن دیدگاه