چکیده:

 سوء‌ظن (بدگمانی) به‌عنوان یک رذیله از گناهان قلبی و بیماری‌های روانی و سبب ارتکاب بسیاری از گناهان است. سوء‌ظن در منابع اسلامی و روانشناسی به‌نوعی خارج شدن از حالت اعتدال و دید منفی و یا همان بدگمانی است که در روانشناسی به اختلال شخصیت پارانویا موسوم است. این رساله به بررسی علل و انگیزه‌های سوء‌ظن در منابع اسلامی و روانشناسی و تطبیق آن‌ها با یکدیگر می‌پردازد. علل ارثی، ژنتیکی، محیطی، تربیتی، روانی، ضعف ایمان، کم‌خردی، غرور، خودمحوری، خیانت و پستی از جمله مواردی است که در منابع اسلامی و روانشناسی با تفاوت‌هایی جزئی بیان شده است. ناامیدی، احساس عدم رضایت از زندگی، انگیزش بر شرور، زوال امنیت، عدم اعتماد به دیگران و ... از جمله پیامدهای مشترک این مشکل در هر دو منابع اسلامی و روانشناسی می‌باشد. درمان سوء‌ظن در منابع اسلامی و روانشناسی نیز نقاط مشترک قابل توجهی مانند روان‌درمانی (توجه به مفاسد و آثار سوء‌ظن) دارد. نقطه افتراق این دو روش در دارودرمانی و مراقبت‌های پرستاری این اختلال شخصیت در روانشناسی است که از راه‌های درمان این رذیله در منابع اسلامی نمی‌باشد. این تحقیق به روش کتابخانه‌ای، توصیفی، تحلیل محتوا و تطبیق صورت گرفته است که می‌تواند مورد استفاده فردی و نیز مراکز مشاوره جهت اصلاح این ویژگی منفی قرار گیرد.

 کلیدواژه‌ها: تطبیق، اخلاق، سوء‌ظن، منابع اسلامی (قرآن و روایات)، روانشناسی، پارانویید، علل، آثار.

نوشتن دیدگاه