چکیده:

 قرآن کریم با رعایت اختصار و اجمال در بیان برخی مطالب، صرفاً کلیات این مطالب را بیان نموده و بیان جزئیات، تفاصیل و مصادیق آن‌ها را بر عهده پیامبر (ص) به‌عنوان مبیّن قرآن کریم گذاشته است؛ اما بعد از رحلت ایشان، فقط ائمه (ع)، علم و توانایی پاسخ‌گویی به همه سؤالات در این زمینه را داشته‌اند، زیرا حقایق قرآنی را فقط مطهران به‌طور کامل و صحیح درک می‌کنند و ائمه (ع) بنا بر حکم آیه تطهیر و با تبیین پیامبر (ص) مصداق اصلی مطهران هستند. از سوی دیگر در مورد مسأله ولایت و امامت نیز قرآن کریم، اصل موضوع امامت را مطرح و کلیات آن را بیان نموده و معرفی مصادیق، به پیامبر (ص) سپرده شده است. آن حضرت نیز در روایات مورد قبول شیعه و اهل تسنن، به‌طور صریح و روشن، امیرالمؤمنین علی (ع) و یازده فرزند او را به‌عنوان ولیّ و امام امت اسلامی معرفی نموده است همچنین قرآن کریم، صفات و ویژگی‌های امام بر حق را بیان نموده تا طالبان حقیقت بتوانند مصداق آن را بیابند؛ اما از سوی دیگر، ائمه (ع) نیز با بیان جایگاه و فضایل قرآن کریم، آثار و برکات موجود در تلاوت، استماع، حفظ، تدبر و آموزش قرآن کریم و با یادآوری صفات ویژه آن مانند نورانیت و شفابخشی قرآن کریم، مردم را به بهره‌مندی از آثار و برکات قرآن کریم و استمداد از آن در حل مشکلات دینی و دنیوی خود دعوت نموده‌اند. ضمن اینکه برای بهره‌مندی هرچه بیشتر از این آثار و برکات، راهکارهای عملی ارائه نموده‌اند.

نوشتن دیدگاه