چکیده:

 انسان مؤمن و موحد در صورتی که قناعت را پیشه سازد و حرص و حسد را از خود دور نماید، قادر خواهد بود تا کرامت خود را حفظ نماید. فقط در این صورت است که انسان می‌تواند به‌عنوان جانشین خدا در زمین با ظلم و طاغوت به مبارزه برخیزد. در این راستا، سیره اجتماعی اهل‌بیت (ع) مبتنی بر تکریم همه انسان‌ها بوده است. ایشان والدین و همسر خود را از طریق رعایت حقوق‌‌ و یاری آن‌ها در رفع نیازهایشان تکریم می‌نمودند. کودکان را نیز با نام نیک مخاطب می‌ساختند و نسبت به آن‌ها مهربان بودند. برای خویشاوندان و خادمان خود احترام قائل بوده و حقوق آن‌ها را مراعات می‌کردند. در عرصه اجتماع به یاری مردم می‌شتافتند و با آن‌ها بسیار فروتن و مؤدب بودند. برای همسایگان، جایگاه ویژه‌ای قائل بودند، مؤمنان و فقرا را تکریم می‌کردند و به عیادت بیماران می‌رفتند. ائمه (ع) از حقوق زنان دفاع نموده و آن‌ها را به علم‌آموزی تشویق می‌کردند، از زحمات کارگران تمجید می‌نمودند و مزد آن‌ها را کامل و به‌موقع می‌پرداختند، میهمان را گرامی‌ داشته، خود به او خدمت می‌کردند، آبروی مجرمان را حفظ کرده و به موعظه آن‌ها می‌پرداختند. از خطای جاهلان چشم‌پوشی می‌نمودند و هیچ‌گاه به کسی دشنام نمی‌دادند. هرگز به فکر انتقام از مخالفان نبوده و در جنگ با دشمنان عجله نمی‌کردند. حتی برخی گرفتاران در بند و افراد استثنایی را نیز به‌صورت ویژه تکریم می‌کردند؛ اما اهل‌بیت (ع) با همه اهمیتی که برای حفظ کرامت انسانی بودند، هرگز در اجرای حدود الهی، مبارزه با رسوم ناپسند اجتماعی و مقابله با زمامداران فاسد کوتاهی نمی‌کردند. در این بین کسانی هستند که به علل مختلف از تکریم اهل‌بیت (ع) بی‌بهره‌اند؛ متجاوزان به حدود الهی در قالب شرک، کفر، ارتداد، بدعت‌گذاری، ستمگری، هواپرستی، آزمندی و هم‌نشینی با لئیمان و همچنین متجاوزان به حقوق انسانی با سلب امنیت و غارت‌ بیت‌المال، از این جمله‌اند.

کلیدواژه‌ها:انسان، کرامت، عزت، اهل‌بیت (ع)، سیره، تکریم.

مقالات مرتبط:

تکریم خانواده در سیره اهل‌بیت (ع)، سید علی‌نقی میر حسینی، فرهنگ کوثر، بهار 1387، شماره 73، (6 صفحه، از 97 تا 102)

نوشتن دیدگاه