چکیده:
اشاره به دو دیدگاه با اختلاف وسیع است. البته در برخی موارد اشتراک هم دارند اختلافات تا حدی است که شیعه امامیه را از اصول دین و اهل سنت از فروغ دین می‌دانند. شیعه امامیه برای مقام امامت سه معنا معتقدند. شأن اول امام رهبری اجتماع ریاست عامه سیاسی و انتظامی اجتماع می‌باشد. امامیه حکومت و ریاست و رهبری جامعه اسلامی را یکی از شاخه‌های امامت می‌دانند امام وظایفی را به عهده دارد که یک شیعه آن حکومت است. شأن و مقام دوم امامت تبین و تشریح مسائل و معارف الهی است پس امامت طبق نظریه امامیه همان استمرار نبوت است. شأن و مقام سوم امامت مقام ولایت و خلیفه‌الله بودن امام است. امامیه معتقدند که هیچ‌وقت زمین از حجت خدا خالی نمی‌ماند. ولی اهل سنت امامت را یک مقام اجتماعی می‌دانند و امام را فقط برای امور اجتماعی و حکومت می‌خواهند. برای امام وظایفی بیان کرده‌اند که همه وظایف حکومتی و اجتماعی‌اند. به اعتقاد اهل سنت امام برای بیان شریعت نیست. مقام امامت را در حد یک حاکم می‌دانند. همین‌طور شیعه امامیه معتقدند که امام با انتصاب از طرف خداوند تعالی تعیین می‌شود و هیچ راهی دیگر وجود ندارد اما اهل سنت چندین راه را برای انتخاب امام ارائه کرده‌اند. با بررسی راه‌های اهل سنت برای انتخاب امام معلوم شده است که اختیار و است خلاف و شورا که عمده طرف اهل سنت بودند از طرف شریعت معین نشده و ازلحاظ عقل و نقل باطل‌اند؛ و راه ثواب همین راه نص من الله تعالی است و راه‌های دیگر برای تعیین خلیفه باعث به انحطاط کشاندن مقام خلافت‌اند بالتبع جامعه اسلامی شدند که بعد از خلافت عثمانی سکولاریسم جای خلافت را گرفت.
