چکیده:
پژوهش حاضر به بررسی تطبیقی نظرهای مفسران شیعه و سنی در موضوع بداء و لوح محو و اثبات پرداخته است. آموزه بداء با توجه به آیات قرآن بهویژه آیه 39 سوره رعد یک بحث قرآنی محسوب میشود و حقیقت بداء از دیدگاه شیعه امامیه، چیزی جز امکان محو و اثبات و تغییر و تبدیل در امور عالم با خواست و مشیت و قدرت الهی نیست. دگرگونی زندگی انسانها بر پایه کارهای شایسته و ناشایسته، از جانب متکلمان اسلامی، بداء نامگرفته است. بررسی مسئله بداء در قرآن و روایات شیعه، بهعنوان یکی از عالیترین مسائل اعتقادی مورد تشویق و تأکید فراوان قرارگرفته است؛ بنابراین، بعد از مفهومشناسی لازم در فصل دوم، در فصلهای سوم و چهارم، مسئله بداء با طرح دیدگاههای مفسران مختلف شیعه و سنی بهطور مفصل پیگیری شد و حاصل بحث عبارت است از اینکه که علمای سنی در موضوع اعتقاد به بداء شبهات و اتهاماتی وارد کردهاند؛ مانند این شبهه که اعتقاد به بداء با علم ذاتی خدا منافات دارد و مستلزم این است که خداوند نسبت به حوادثی که در آینده اتفاق میافتد – نعوذبالله- جاهل باشد؛ زیرا بداء به معنای علم پیدا کردن به چیزی بعد از جهل است. این پژوهش، در پاسخ این اشکال در فصل چهارم بهطور مختصر و در فصل پنجم بهطور مفصلتر بیان کردیم که با توجه به آیات و روایاتی که درباره عدم تعارض بداء با علم ذاتی خداوند سخن گفتهاند بداء با علم ذاتی خداوند در تعارض نیست، زیرا همیشه خداوند عزوجل علمش قبل از ایجاد اشیا بوده است؛ به سبب اینکه علم او قدیم است و حادث نیست. پس چیزی بر او مخفی نیست تا بخواهد باگذشت زمان آشکار شود. خداوند از شرایع و خلق خود آنچه را بخواهد مطابق علم و حکمت و اراده ازلی خود تغییر میدهد، ولی علم خداوند تغییر نمیکند و تغییر در معلوم است نه در علم، به دلیل اینکه فرموده: «وَِِعنَدُه امالکتاب» که مرجع ثابت است و محو و اثبات در علم او راه پیدا نمیکند و محو و اثبات در مخلوق او ایجاد میشود که حکمی را محو و حکم دیگر را اثبات میکند و مرضی را میبرد و صحتی را میآورد و حیاتی را میبرد و موتی را میآورد و این امر با توجه به مصادیق بداء در فصل ششم بیشتر ملموس شده است. بههرحال، اجماع علمای شیعه این است که بداء به معنای لغویاش بهطورقطع بر خداوند محال است و هر کس چنین نسبت ناروائی به ذات باریتعالی بدهد شیعه بهشدت از او بیزاری میجوید. بدائی که شیعه بدان معتقد است به معنای ابداع و اظهار است؛ یعنی آنچه برای بشر مخفی و مجهول بوده خداوند آن را آشکار سازد. پس نزاع در مسئله بداء، نزاع لفظی است و بدائی که شیعه بدان معتقد است چیزی است که اهل سنت نیز آن را باور دارند؛ گرچه نام بداء بر آن نمینهند. دلیل ما بر لفظی بودن نزاع در باب بداء این است که منکران بداء آن را به دلیل تغییر در علم خداوند نمیپذیرند؛ زیرا چنین معنایی در مورد انسان صادق است و در علم خداوند هرگز تغییری رخ نمیدهد و موافقان بداء در حقیقت همین معنا را از آیات و روایات استنباط کردهاند و گفتیم که علم و اراده و قدرت خداوند باهم فرق نمیکند؛ چون علم و اراده و قدرت هر سه از صفات ذاتی خداوند است و بداء در اراده خداوند صورت میگیرد نه در علم خداوند و میان علم و قدرت و اراده الهی هیچگونه تضاد وجود ندارد و در توحید صفاتی ثابت کردیم که صفات خدا عین ذات اوست و صفات عین یکدیگرند و فقط مفهوما فرق دارند. در فصل آخر، مصادیق بداء را بیان کردهایم تا ثابت کنیم بداء با لوح محو و اثبات در مفهوم و مصداق یکساناند و نزاع بین علمای شیعه و سنی لفظی است.