چکیده:
جعفر بن ابی‌طالب، شخصیتی والامقام و مورد تأیید پیامبر اسلام (ص) است که خود و فرزندانش همواره خدمات ارزنده‌ای به اسلام ارائه نموده‌اند. جعفر با هجرت به حبشه و تبلیغ دین اسلام، از حقانیت این دین دفاع نمود و حبشه را به یکی از پایگاه‌های اسلام تبدیل کرد. او پس از بازگشت به مدینه، در نبرد موته به شهادت رسید. وی مردی هوشیار، زیرک، مدیر و مدبر بوده و سومین فردی است که مسلمان شد. عبدالله بن جعفر دومین فرد این خاندان است که مانند پدر، فردی هوشیار، زیرک، بخشنده و مهربان بود. سخاوت و جود او در میان اعراب کم‌نظیر و مشهور بود. وی از مریدان و شیعیان خاص اهل‌بیت (ع) بوده و در نبردهای دوران امام علی (ع) حضوری فعال داشت. عبدالله به علوم مختلفی ازجمله فقه، کلام و تفسیر آشنا بود. او به دلیل بیماری، یا دوری از مدینه، نتوانست در حادثه کربلا حضور یابد و گفته شده که امام حسین (ع) او را به ماندن در مدینه امر نموده است. نواده او، عبدالله بن معاویه نیز مردی انقلابی بود که در سال 127 هجری در کوفه قیام کرد و پس از مبارزات طولانی با دستگاه اموی در ایران، از دنیا رفت. ابوهاشم جعفری نیز از نوادر این خاندان و مردی عالم و فاضل بود که منابع رجالی فریقین او را توثیق نموده و از او به بزرگی یاد کرده‌اند. او چهار امام معصوم را درک نموده و اکثر معجزات اهل‌بیت (ع) از طریق او نقل شده است. وی در فقه، کلام و تفسیر شهره بود. مجموعاً در این رساله، زندگی و فعالیت علمی و مذهبی 52 نفر از خاندان جعفر بن ابی‌طالب بررسی شده است. برخی از این افراد، دست به قیام‌های انقلابی زده و در نقاطی از جهان اسلام موفق به تشکیل حکومت شده و مکتب اهل‌بیت (ع) را ترویج نموده‌اند.
کلیدواژه‌ها:اسلام، پیامبر (ص)، بنی‌هاشم، جعفر بن ابی‌طالب، شیعه.مد
