چکیده:

 نهج‌البلاغه پس از قرآن کریم، ارزشمندترین کتاب هدایت و انسان‌سازی است که در جای جای آن، انعکاس آیات آسمانی قرآن، مشهود است. این کتاب ارزشمند از لحاظ ادبی بالاترین درجه فصاحت و بلاغت را در بین ادبا و شعرا و دانشمندان از زمان پیدایش تاکنون به خود اختصاص داده است. امام علی (ع) در نهج‌البلاغه بارها به آیات قرآنی استشهاد نموده است. روح و جان متعالی امام علی (ع) آن‌قدر با قرآن پیوند عمیق و زیبا برقرار کرده است که هر محقق طالب حقیقت و تشنه کشف ارتباط قرآن با نهج‌البلاغه است را به سمت خود می‌کشاند زیرا او قرآن مجسد و او آیینه تمام نمای قرآن است. عده‌ای امام علی (ع) را قرآن ناطق و کتاب قرآن را قرآن صامت می‌نامند. سید رضی (ره) کتاب نهج‌البلاغه را مجموعه‌ای از خطبه‌ها، نامه‌ها و حکمت‌های امام علی می‌داند که آن را به دلیل محتوای علمی تاریخی و سیاسی و ادله قرآنی و بلاغت و فصاحت موجود در آن جمع‌آوری نموده است تا این میراث گران‌قدر و گوهربار بر اثر گذر زمان به فراموشی سپرده نشود. به همین علت خود را ملتزم به تألیف کتاب نهج‌البلاغه در قرن چهارم هجری نمود. این کتاب نفیس بعد از گذشت حدود 1000 سال همچنان دارای بار علمی خاص خود می‌باشد و هرقدر مفسرین و شارحان و دانشمندان اهل قلم درباره آن می‌نویسند متوجه می‌شوند هنوز نتوانسته‌اند اندکی از معانی و مفهوم این کلام گهربار امام علی (ع) در نهج‌البلاغه را تبیین نمایند. این تحقیق درباره‌ی تجلّی آیات قرآنی یا مؤیدات قرآنی نامه امام علی (ع) به مالک اشتر می‌باشد. البته باید گفت این نامه دارای جایگاه بالایی بوده و بزرگ‌ترین نامه امام در نهج‌البلاغه می‌باشد که امام آن را به یکی از نزدیک‌ترین افراد خود هنگام اعزام به فرمانداری مصر نوشت در این نامه امام منشور حکومت‌داری و چگونگی برخورد با ظالم و مظلوم و رعیت را به صورت مکتوب با الهام از آیات قرآنی ترسیم نموده است.

نوشتن دیدگاه