چکیده:

 اسماعیلیه دومین شعبه پرجمعیت شیعه بعد از اثنی عشری است. این شعبه پس از وفات امام جعفر صادق (ع) در سال 148 هجری قمری، قائل به امامت اسماعیل فرزند بزرگ‌تر امام شدند و از دیگر شیعیان جدا گشتند و برای براندازی حکومت عباسیان کوشیدند و در قرن‌های سوم تا هفتم هجری قمری پیروان بسیاری یافتند، از آن جمله در ایران دست به تبلیغات مخفیانه زدند و کسان و گروه‌هایی به آنان پیوستند. در واقع اسماعیلیه نام عمومی تمام فرقه‌هایی شد که بعد از امام جعفر صادق (ع) به امامت فرزندش اسماعیل یا نوه ایشان محمد بن اسماعیل اعتقاد داشتند و گاه با نام‌های گوناگونی چون باطنیه، تعلیمیه، سبعیه، حشیشیه، ملاحده، قرامطه و نزاریه خوانده شد. این مذهب توسط داعیان و رجالی در ایران گسترده شد. 1- رجال ایرانی اسماعیلی چه کسانی بودند؟ 2- به کدام طبقه اجتماعی تعلق داشتند؟ 3- از چه زمینه‌های فکری و مذهبی برخوردار بودند؟ 4- چگونه و در کدام مناطق دعوت اسماعیلیه را گسترش دادند؟ سؤالات این پایان‌نامه گردید و هدف‌های تحقیق را نیز مشخص کرد. این کار با استفاده از روش تحقیق تاریخی (توصیفی ـ تحلیلی) کوشش کرده است تا به پرسش‌های فوق پاسخ دهد.

کلیدواژه‌ها:اسماعیلی، قرمطی، فاطمی، نزاری، رجال، داعی.

فصول پایان‌نامه:

این تحقیق در شش فصل ارائه شده است:
فصل اول: «پیدایش و گسترش اسماعیلیه از آغاز تا سقوط الموت»
* دوران نخستین (از آغاز تا پیدایش فاطمیان)
* دوران فاطمیان
* دوران الموت
فصل دوم: «رجال شرق (خراسان بزرگ)»
فصل سوم: «رجال جنوب»
فصل چهارم: «رجال کوهپایه‌های البرز»
فصل پنجم: «رجال جبال»
فصل ششم: «رجال ماوراءالنهر و خوارزم و نامشخص»
نتیجه‌گیری کلی.

نوشتن دیدگاه