چکیده:
قرآن آخرین کتاب آسمانی خداوند است که بر خاتم انبیا حضرت محمد مصطفی (ص) نازل شده است که به‌عنوان موثق، کامل و سالم‌ترین سند اسلام برای مسلمانان محسوب می‌شود؛ این کتاب برخلاف کتب انبیا پیشین، مصون از هرگونه تحریف باقی مانده است، امام عده‌ای از مسلمانان اخباری، از هر دو مذهب تشیع و اهل سنت با توجه به عده‌ای از روایات قائل به تحریف قرآن شده‌اند، لذا از آنجایی که قرآن نزد مسلمانان از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است، در مقابل این ادعاها زمین ننشسته و در رد ادعای تحریف قرآن توسط مدعیان تحریف به پا خواسته و ادعاهای آن‌ها را پاسخ داده‌اند، از آنجا که مدعیان تحریف عده زیادی از دلایل خویش را بر اساس روایات بیان نموده‌اند، لذا عالمان اسلامی به بررسی این روایات مطرح شده از سوی مدعیان پرداخته و تعدادی از آن‌ها را به علت ضعف سند رد کرده و تعداد باقی مانده را به «تحریف معنوی (تفسیری) قرآن»، توجیه و تأویل نموده‌اند تا بدیدن وسیله بتوانند انگشت اتهام تحریف قرآن را از سوی ائمه (ع) برگردانده و مدعیان را متوجه اشتباه خویش در برداشت نادرست از روایات متوجه سازند. در این تحقیق با بررسی لغوی و اصطلاحی تحریف و بررسی محتوای روایات مشتمل بر لفظ تحریف و نیز روایاتی که در مباحث: نام معصومین (ع) در روایات تفسیری _ شأن نزول، نام ائمه (ع) در کتب آسمانی پیشین و نیامدن آن‌ها در قرآن، حدیث احرف سبعه، اختلاف قرائت و نیز مبحث جمع و تدوین قرآن که از آن‌ها امر تحریف قرآن استنباط می‌شود و سایر مباحث، به این نتیجه رسیده است که: معنای تحریف در این روایات، به‌منزله تحریف مورد نظر مدعیان در مصحف کنونی نبوده، بلکه به معنای تحریف «وحی بیانی قرآن کریم»؛ یعنی تفسیر و تأویل آیات است که توسط خصم در زمان بعد از حضرت رسول (ص) از قرآن کم شده است که با وجود این امر نص الفاظ قرآن محفوظ مانده است و روایات متعدد بر این امر تصریح دارند.
کلیدواژه‌ها:معصومین (ع)، صیانت از تحریف، تحریف ناپذیری قرآن، روایات.
