چکیده:

 آیا مخالفت کردن با هر موضوعی از جمله مخالفت با حاکمیت یک جرم است و باید سرزنش شود؟ و یا مخالفت کردن و اختلاف نظر مردمان کره خاکی یک امر طبیعی است و از لوازم انسان بودن انسان است؟ قطعا پاسخ ما تأیید گزینه دوم است. اختلاف نظر یک امر طبیعی است و نفس اختلاف نظر و مخالفت کردن نباید جرم تلقی شود. آنچه مهم است اینکه هم موافقان و هم مخالفان یک نظام، اعلام موافقت و مخالفتشان باید در چارچوب قانون و با ابزارهای مسالمت‌آمیز ابراز گردد. هم سیره امام علی(ع) و هم قانون اساسی جمهوری اسلامی نشان‌دهنده آن هستند که مخالفان دولت از حقوقی برخوردارند مثل حق تشکیل حزب داشتن مطبوعات و حق آزادی بیان و شرکت فعالانه در اداره امور عمومی و سلب هرکدام از این حقوق از جانب نظام عملی برخلاف قانون اساسی است. همان‌گونه که متمسک شدن مخالفان نظام به ابزارهای خشونت‌آمیز نیز عملی برخلاف قانون اساسی است. مخالفان دولت در انجام مخالفت خود در چارچوب قانون عادلانه و به‌طور مسالمت‌آمیز هم ذی‌حق هستند و هم از حقوقی بهره‌مند و حتی اگر متهم به جرمی شوند رسیدگی به اتهام آن‌ها نیز آنان را از یک سری دیگر از حقوق محروم نمی‌سازد مثل حق رسیدگی به جرم آن‌ها در یک دادگاه علنی با حضور هیئت‌منصفه؛ و پس از اثبات جرم آنان نیز چون مجرم سیاسی هستند و ماهیتاً با مجرمان عادی تفاوت دارند. در کمیت و کیفیت کیفر آن‌ها نیز با مجرمان عادی تفاوت‌هایی دارند. بر این مسئله هم قانون موضوعه و هم سیره امام علی(ع) گواهی دارد.

 فصول پایان‌نامه:

این پژوهش در سه فصل نگارش شده است:
فصل اول: «کلیات و تعاریف»
* گفتار اول: حقوق و اقسام آن
* گفتار دوم: تعریف دولت و بیان ضرورت آن
* گفتار سوم: سیره امام علی (ع)
* گفتار چهارم: مخالفان دولت
فصل دوم: «سیره حکومتی امام علی (ع) در برخورد با مخالفان»
* گفتار اول: نگاهی به مبانی نظری امام علی (ع) در امر حکومت
* گفتار دوم: مخالفان حکومت امام علی (ع)
* گفتار سوم: گوشه‌هایی از سیره امام نسبت به مخالفان حکومت خود
* گفتار چهارم: بررسی جرم بغی در فقه اسلامی
فصل سوم: «حقوق مخالفان سیاسی در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران»
* گفتار اول: جهت‌گیری‌های اصلی در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران
* گفتار دوم: بیان حقوق مخالفان دولت در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران
* گفتار سوم: حقوق مخالفان سیاسی دولت در رسیدگی به جرائم سیاسی.

نوشتن دیدگاه